Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia

Szczecin, dnia 2023-10-26

Sąd NajwyższyIzba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

za pośrednictwem Sądu Okręgowego w SzczecinieVI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznychul. Narutowicza 1270-200 Szczecin

Powód: Jan Kowalski85031201234ul. Mickiewicza 23/471-200 Szczecin

reprezentowany przez radcę prawnegoAnna Nowak Kancelaria Radcy Prawnego "Lex"ul. Piłsudskiego 4570-400 Szczecin

Pozwany: Adam Wiśniewskiprowadzący działalność gospodarczą pod nazwą"Firma Handlowa Adam Wiśniewski" Adam Wiśniewskiul. Słowackiego 1270-100 Szczecin

reprezentowany przez radcę prawnego Maria Zielińska Kancelaria Radcy Prawnego "Ius"al. Wojska Polskiego 7870-500 Szczecin

VI P 123/23

SKARGAo stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia

Działając w imieniu pozwanego - na podstawie załączonego pełnomocnictwa - na podstawie art. 424¹ § 1 k.p.c., niniejszym zaskarżam w całości prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 2023-09-15, w sprawie o sygn. akt VI P 123/23 oraz wnoszę o:

1) stwierdzenie niezgodności zaskarżonego wyroku z art. 76 k.c. w zw. z art. 300 k.p.,

2) zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów niniejszego postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

Ponadto wskazuję, iż:

1) zaskarżone orzeczenie jest niezgodne z przepisami art. 76 k.c. w zw. z art. 300 k.p.,

2) wskutek wydania zaskarżonego wyroku skarżący poniósł szkodę w wysokości 15000 zł oraz że uprawdopodobnienie tegoż faktu nastąpi w dalszej części skargi,

3) wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 2023-09-15 Sąd Okręgowy w Szczecinie, VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, oddalił apelację pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Szczecinie, IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, którym to Sąd Rejonowy uwzględnił powództwo w całości, tj. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 15000 zł tytułem wynagrodzenia za pracę wraz z odsetkami ustawowymi, a także obciążył pozwanego kosztami postępowania.

W dalszej kolejności pozwany wniósł skargę kasacyjną od wyżej wymienionego wyroku Sądu Okręgowego, której postanowieniem z dnia 2023-10-05 Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia do rozpoznania, wskazując na brak ku temu przesłanek z art. 398⁹ k.p.c.

Zdaniem pozwanego, zaskarżone orzeczenie zostało wydane z naruszeniem prawa materialnego i w związku z tym należy je zaskarżyć w całości.

Pozwany przedstawia poniżej uzasadnienie zarzutu oraz wniosków niniejszej skargi.

1. W niniejszej sprawie sąd dopuścił się naruszenia art. 76 k.c. w zw. z art. 300 k.p., zlekceważył bowiem fakt, iż strony w umowie o pracę zastrzegły, że wszelkie zmiany oraz uzupełnienia umowy wymagają dla swej ważności zachowania formy pisemnej. W takim przypadku skuteczne dokonanie takiej zmiany (uzupełnienia) jest możliwe tylko przy zachowaniu zastrzeżonej formy.

Sąd Najwyższy tymczasem zajął w tej kwestii jednoznaczne stanowisko, iż "(...) nie może także stanowić przedmiotu kontrowersji uprawnienie stron umowy o pracę do wprowadzenia do niej zastrzeżenia, że jej zmiana może nastąpić tylko w formie pisemnej i zachowanie tej formy jest warunkiem skuteczności dokonywanej czynności przez jej strony. W myśl bowiem stosowanego do umów o pracę z mocy art. 300 k.p. przepisu art. 76 k.c., jeżeli strony zastrzegły w umowie, że określona czynność prawna między nimi powinna być dokonana w szczególnej formie, czynność ta dochodzi do skutku tylko przy zachowaniu zastrzeżonej formy" (wyrok SN z dnia 2019-03-15, II PK 123/18, LEX nr 2654321).

Mimo że zastrzeżenie dotyczące konieczności zachowania formy pisemnej w razie dokonywania zmiany jej treści znalazło się w umowie o pracę zawartej z powodem (bezsporne), to nie zostało ono poddane analizie przez sąd, a zatem uznane zostało - wbrew jednoznacznym w tym zakresie przepisom prawa materialnego - za zastrzeżenie pozbawione jakiegokolwiek znaczenia prawnego dla rozstrzygnięcia niniejszego sporu.

Dopuszczając się naruszenia normy art. 76 k.c. w zw. z art. 300 k.p., sąd przyjął za wystarczające dla uznania, iż doszło do skutecznej modyfikacji umowy o pracę powoda, tj. podwyższenia wynagrodzenia zasadniczego z 3000 zł na 4000 zł w okresie od 2023-01-01 do 2023-06-30, jedynie twierdzenia stron, iż miała miejsce między nimi rozmowa o możliwości otrzymania takiej podwyżki przez powoda w przyszłości. Tymczasem, mając na uwadze przepisy kodeksu cywilnego, które znajdują zastosowanie w granicach wytyczonych normą odsyłającą zawartą w art. 300 k.p., sąd powinien przede wszystkim uwzględnić treść wiążącej strony umowy o pracę, nie ograniczać się do przyjęcia prymatu rzekomych ustnych ustaleń dotyczących woli stron. Działanie takie stanowi bowiem naruszenie prawa materialnego skutkujące w efekcie uwzględnieniem powództwa w całości.

Mając powyższe na uwadze, sąd po ustaleniu, iż między stronami faktycznie miała miejsce rozmowa dotycząca ewentualnej podwyżki wynagrodzenia w przyszłości, powinien przyjąć, iż ustalenia te są prawnie bezskuteczne, ponieważ niezachowanie zastrzeżonej przez strony w umowie o pracę formy pisemnej dla owych ustaleń czyni je bezwzględnie nieważnymi.

W świetle powyższego właściwy jest wniosek, iż naruszenie prawa materialnego w niniejszej sprawie ma charakter elementarny i kwalifikowany, a zatem uzasadniający zastosowanie nadzwyczajnego środka, jakim jest stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego zaskarżonego orzeczenia.

2. W wyniku wydania zaskarżonego orzeczenia przez sąd okręgowy pozwany poniósł szkodę majątkową, gdyż zobowiązany był do zapłaty na rzecz powoda kwoty 15000 zł wraz z ustawowymi odsetkami.

Dowód: potwierdzenie dokonania przelewu wyżej wymienionej kwoty na rzecz powoda.

Zdaniem pozwanego, powyższe świadczenie pozwanego nie znajduje żadnego uzasadnienia w obowiązującym stanie prawnym i jako bezpodstawne jest oczywiście powodowi nienależne. Jednakże wobec prawomocności wadliwego orzeczenia sądu pozwany nie mógł inaczej postąpić, jak tylko wykonać zaskarżony wyrok. Tym samym wydanie przez sąd okręgowy zaskarżonego wyroku spowodowało realną szkodę w majątku pozwanego.

3. Pozwany wskazuje, iż wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe, a niniejsza skarga dopuszczalna jest w rozumieniu art. 424¹ § 1 k.p.c.

Pozwany wykorzystał wszystkie możliwości procesowe - dostępne w normalnym toku instancji, jak i te o charakterze nadzwyczajnym - w celu wyeliminowania z obrotu prawnego wadliwego orzeczenia. Po oddaleniu jego apelacji przez sąd okręgowy złożył także skargę kasacyjną, która nie została przyjęta do rozpoznania, wobec uznania przez Sąd Najwyższy, iż nie ma ku temu prawnie uzasadnionych podstaw.

W świetle powyższego skarga niniejsza wydaje się konieczna i uzasadniona.

..........................................radca prawnyMaria Zielińska

Załączniki:

1) 3 odpisy skargi,

2) dokument pełnomocnictwa wraz z dowodem uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł,

3) dowód uiszczenia opłaty sądowej w wysokości 200 zł.