Wniosek o zmianę wyroku

Warszawa, 15.03.2024

Jan Kowalski

Kancelaria Adwokacka "Lex Superior" w Warszawie

ul. Marszałkowska 15, 00-001 Warszawa

obrońca Jana Kowalskiego

oskarżonego z art. 280 § 1 k.k.

II K 123/23

Sąd Okręgowy

w Warszawie

II Wydział Karny

Wniosek

o zmianę wyroku na korzyść oskarżonego, gdyż utrzymanie wyroku w mocy byłoby

rażąco niesprawiedliwe

Na podstawie art. 440 k.p.k.

wnoszę

o zmianę wyroku Sądu Rejonowego w Warszawie z dnia 10.01.2024 na korzyść oskarżonego Jana Kowalskiego przez przyjęcie, że zachowanie oskarżonego stanowiło ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k., i złagodzenie wymierzonej kary poprzez orzeczenie jej w wymiarze 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Uzasadnienie

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Warszawie z dnia 10.01.2024 (II K 456/23) Jan Kowalski został uznany za winnego tego, że:

a) w okresie od 15.12.2022 do 20.12.2022 w Warszawie groził Annie Nowak natychmiastowym użyciem przemocy, po czym zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 500 zł na szkodę Sklepu "Żabka", czym wyczerpał dyspozycję art. 280 § 1 k.k., i za to na podstawie powołanego przepisu został skazany na karę 3 lat pozbawienia wolności,

b) w dniu 22.12.2022 w Warszawie groził Piotrowi Wiśniewskiemu natychmiastowym użyciem przemocy, po czym zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 700 zł na szkodę Stacji Paliw "Orlen", czym wyczerpał dyspozycję art. 280 § 1 k.k., i za to na podstawie powołanego przepisu został skazany na karę 3 lat pozbawienia wolności,

c) w dniu 25.12.2022 w Warszawie groził Marii Zielińskiej i Tomaszowi Kowalczykowi natychmiastowym użyciem przemocy, po czym zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 1000 zł na szkodę Apteki "Dbam o Zdrowie", czym wyczerpał dyspozycję art. 280 § 1 k.k., i za to na podstawie powołanego przepisu został skazany na karę 4 lat pozbawienia wolności,

za które to przestępstwa wymierzona została oskarżonemu kara łączna 6 lat pozbawienia wolności.

Od niniejszego wyroku apelację na niekorzyść oskarżonego wniósł prokurator, zarzucając obrazę prawa materialnego poprzez niezastosowanie art. 46 § 1 k.k., mimo że wszyscy pokrzywdzeni złożyli wnioski o naprawienie szkody.

W przedmiotowej sprawie zaistniały przesłanki z art. 440 k.p.k. uzasadniające zmianę wyroku na korzyść oskarżonego, gdyż utrzymanie go w mocy bądź zmodyfikowanie wyłącznie w granicach zarzutów wskazanych przez prokuratora czyniłoby ów wyrok rażąco niesprawiedliwym.

Prokurator nie kwestionował ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd pierwszej instancji, czego nie czyni też obrońca oskarżonego. Należy jednak zwrócić uwagę na wyjaśnienia oskarżonego, którym można nadać walor otwartych, nieudawanych i bezpośrednich. Te wyjaśnienia i poczynione na ich kanwie ustalenia faktyczne dają asumpt do wniosku, że zachodzi konieczność uzupełnienia podstawy prawnej wymiaru kary o dyspozycję art. 91 § 1 k.k., czyli rozwiązania "na korzyść" oskarżonego.

Ciąg przestępstw jest instytucją prawa karnego materialnego i jej stosowanie jest obowiązkiem sądu. Przyjęcie lub odrzucenie możliwości zastosowania art. 91 § 1 k.k. uzależnione jest wyłącznie od spełnienia przesłanek określonych w tym przepisie. Nakaz ten obowiązuje również i sąd, który powinien powyższą okoliczność - jeśli tylko wynika ona z materiału dowodowego sprawy - wskazać w wyroku. Przyjęcie lub odrzucenie możliwości zastosowania art. 91 § 1 k.k. jest zależne wyłącznie od spełnienia przesłanek określonych w tym przepisie (por. wyrok SN z 15.05.2003, V KK 345/02, LEX nr 80354).

Niezastosowanie w wyroku powołanego przepisu, przy spełnieniu wymienionych w nim przesłanek powoduje, że taki wyrok dotknięty jest rażącą niesprawiedliwością, o jakiej mowa w art. 440 k.p.k.

Przyjęcie, że sprawca działał w warunkach określonego w art. 91 § 1 k.k. ciągu przestępstw, jest zdecydowanie korzystniejsze od uznania, że popełnione przez niego przestępstwa pozostają w zwykłym realnym zbiegu. Aby się o tym przekonać, wystarczy obliczyć, jaka najwyższa kara może być wymierzona za trzy przestępstwa na podstawie art. 91 § 1 k.k., i porównać ją z maksymalną łączną karą, jaka mogłaby być orzeczona, gdyby za te trzy przestępstwa wymierzono kary w granicach górnego ustawowego zagrożenia. Nie należy też zapominać, że w przypadku przyjęcia, że sprawca dopuścił się dwóch lub więcej przestępstw w warunkach określonego w art. 91 § 1 k.k. ciągu przestępstw, zawsze jest możliwe wymierzenie za te przestępstwa kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego w przepisie, którego znamiona każde z tych przestępstw wyczerpuje.

Ciąg przestępstw, choć jest szczególną odmianą tzw. zbiegu realnego przestępstw, stanowi swoistą całość ze względu na więzi łączące w nim poszczególne przestępstwa, podlegającą łącznej ocenie sądu w zakresie wymiaru kary (por. wyrok SN z 24.06.2004, III KK 338/03, OSNwSK 2004, poz. 1654). Artykuł 91 k.k. jest umieszczony w rozdziale dotyczącym wyłącznie zasad wymiaru kary w przypadku tzw. realnego zbiegu przestępstw. Z takim zbiegiem mamy do czynienia wtedy, gdy sprawca kilkoma czynami popełnia nie jedno, lecz kilka przestępstw, każde realizujące nowy zamiar przestępny.

Ze względu na podniesione uchybienie i powyższe uwagi, wnoszę o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu w ramach ciągu przestępstw jednej kary w wysokości 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, albowiem kara ta realizuje wszystkie dyrektywy z art. 53 k.k., szczegółowo opisane w uzasadnieniu wyroku Sądu Rejonowego.

Jan Kowalski