Wyrok Sądu Rejonowego

I C 1234/20                                         dnia 25 maja 2023 r.

WYROK w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

Sąd Rejonowy w Warszawie, Mokotów Wydział Pracy

w składzie następującym: Przewodniczący: SSR Anna Kowalska Protokolant: Jan Nowak po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2023 r. w Warszawie

przy udziale -

na rozprawie

sprawy z powództwa Jana Wiśniewskiego

przeciwko Adamowi Małyszowi prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą "Sklep Sportowy" w Krakowie

o wydanie umowy o pracę, zmianę wynagrodzenia w umowie o pracę, wydanie świadectwa pracy

I. oddala powództwo,

II. zasądza od powoda Jana Wiśniewskiego na rzecz pozwanego Adama Małysza prowadzącego     działalność gospodarczą pod nazwą "Sklep Sportowy" w Krakowie kwotę 720,00 zł     (słownie: siedemset dwadzieścia) złotych tytułem kosztów zastępstwa prawnego pozwanego,

III. oddala w pozostałym zakresie wniosek pozwanego o zasądzenie kosztów zastępstwa     prawnego.

/-/ SSR Anna Kowalska

I C 1234/20

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 15 marca 2023 r. (wyłączonym ze sprawy I C 1000/19 toczącej się przed tutejszym Sądem Pracy), Jan Wiśniewski wniósł o nakazanie wydania przez pozwanego umowy o pracę za okres zatrudnienia od 1 stycznia 2020 r. do 30 czerwca 2020 r., zmiany wynagrodzenia w umowie o pracę na kwotę 4000,00 zł brutto, wydanie świadectwa pracy skutkującego rozwiązaniem umowy o pracę z dniem 30 czerwca 2020 r. w trybie art. 551 § 1 k.p. - wobec ciężkiego naruszenia praw pracowniczych (pozew k. 2-4).

W odpowiedzi na pozew pozwany Adam Małysz prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą "Sklep Sportowy" w Krakowie wniósł o oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa prawnego w kwocie 1440,00 zł (odpowiedź na pozew k. 5-7).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Jan Wiśniewski był zatrudniony przez Adama Małysza prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą "Sklep Sportowy" w Krakowie w 2020 r. od 1 stycznia 2020 r. do 30 czerwca 2020 r. na podstawie umowy o pracę na okres próbny, na stanowisku sprzedawca. Strony łączyła umowa o pracę na okres próbny od dnia 1 stycznia 2020 r. do 30 marca 2020 r. Umowa nie została zawarta w formie pisemnej, choć pracodawca przygotował jej projekt. Umowa przewidywała wynagrodzenie zasadnicze w kwocie 2500,00 zł miesięcznie oraz premię uznaniową miesięczną w wysokości do 50% wynagrodzenia zasadniczego. Powód odmówił przyjęcia umowy o pracę o takiej treści. Stosunek pracy powoda rozwiązał się przez oświadczenie powoda o rozwiązanie umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia (art. 55 § 11 k.p.). Powód otrzymał świadectwo pracy, ale zwrócił je do akt sprawy kwestionując podstawę prawną rozwiązania stosunku pracy i okres zatrudnienia (wyrok wraz z uzasadnieniem S. R. w Warszawie i S. O. w Warszawie k. 8-10, 11-13, k. 14 i k. 15-17, oświadczenie powoda k. 18).

Stan faktyczny w sprawie był bezsporny i wynikał z ustaleń poczynionych w sprawie I C 1000/19 toczącej się przed tutejszym Sądem Pracy, które były podstawą rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego w Warszawie, a następnie na skutek apelacji - Sądu Okręgowego w Warszawie. Sąd rozpoznający niniejszą sprawę przyjął te ustalenia. Sąd pominął wnioski dowodowe zgłoszone przez powoda z uwagi na treść art. 217 § 2 k.p.c. gdyż uznał, iż okoliczności sporne zostały dostatecznie wyjaśnione oraz wynikają z ustaleń i wyroków Sądów ze sprawy oznaczonej I C 1000/19. Zgłaszane przez powoda wnioski były powoływane jedynie dla zwłoki i w istocie zmierzały do wzruszenia prawomocnego wyroku w sprawie oznaczonej sygnaturą I C 1000/19.

Sąd zważył, co następuje:

Prawu pracy nie jest znana konstrukcja roszczeń o nakazanie pracodawcy wydania umowy o pracę za okres od 1 stycznia 2020 r. do 30 czerwca 2020 r., zmianę wynagrodzenia w umowie o pracę na kwotę 4000,00 zł. Hipotetyczne uwzględnienie tych roszczeń prowadziłoby do naruszenia przepisów art. 365 w zw. z art. 366 k.p.c. i w związku z tym prawomocnego wyroku zapadłego w sprawie oznaczonej I C 1000/19. Zgodnie z powyższymi przepisami wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami. Orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony ale i Sąd, który je wydał. Sąd był związany rozstrzygnięciem i jego podstawą faktyczną w zakresie przyjęcia, iż strony łączył stosunek pracy na okres próbny w okresie 1 stycznia 2020 r. - 30 marca 2020 r. za wynagrodzeniem 2500,00 zł (umowa o pracę od 1 stycznia 2020 r. do 30 marca 2020 r.). Powód nie wskazał potrzeby posiadania tych dokumentów. Sąd oddalił powództwo w tym zakresie z powodu jego bezzasadności wobec braku oparcia w przepisach prawa pracy oraz z uwagi na powagę rzeczy osądzonej -wyrok Sądu w sprawie I C 1000/19- wobec treści art. 366 w zw. z art. 365 §1 k.p.c.

Odnosząc się do roszczenia o wydanie świadectwa pracy należy również zauważyć związanie Sądu prawomocnym orzeczeniem zapadłym w sprawie oznaczonej I C 1000/19. Rozwiązanie stosunku pracy przez pracownika w trybie art. 55 § 11 k.p. skutkowało wydaniem przez pracodawcę świadectwa pracy, iż umowa o pracę rozwiązała się przez oświadczenie pracownika bez zachowania okresu wypowiedzenia (art. 30 § 1 pkt 3 k.p.), co pracodawca uczynił. Wobec niemożności doręczenia świadectwa pracy, pracodawca przesłał świadectwo pracy pracownikowi na adres zamieszkania w aktach osobowych za pośrednictwem poczty. Bez znaczenia jest czy pracownik chciał się zapoznać z jego treścią, czy je zwrócił. Istotnym jest, ze powód miał możliwość zapoznania się z treścią świadectwa pracy. Tak więc, od daty doręczenia świadectwa pracy powód miał możliwość domagania się sprostowania świadectwa pracy zgodnego z art. 97 § 21 k.p. Odmowa przyjęcia świadectwa pracy nie może skutkować po stronie powoda powstaniem roszczenia o wydanie świadectwa pracy, gdyż świadectwo pracy skutecznie mu doręczono. Poza tym jak wynika z twierdzeń powoda nie zrozumiał on, iż powaga rzeczy osądzonej prawomocnego wyroku, rozciąga się na wskazany w świadectwie pracy okres zatrudnienia. Natomiast wskazany tryb rozwiązania umowy o pracę jest zgodny z przepisami rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania (Dz. U. Nr 60, poz. 282 z późn. zm.).

Podsumowując żądania powoda przeciwko pozwanemu nie znajdują oparcia w stanie faktycznym sprawy jak i obowiązującym stanie prawnym. Tym samym jako oczywiście bezzasadne należało je oddalić (punkt I-szy orzeczenia). O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o treść art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z § 12 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dn. 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie... (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 z późn. zm.). Sąd uznał za słuszne zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego w kwocie 720,00 zł od każdego ze zgłoszonych roszczeń, pomimo wniosku pełnomocnika pozwanego o zasądzenie kosztów zastępstwa prawnego w kwocie 1440,00 zł. Sąd oddalił wniosek pozwanego w zakresie przekraczającym zasądzone koszty zastępstwa prawnego, gdyż charakter sprawy i nakład pracy adwokata w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia nie uzasadniał przyznania wyższego wynagrodzenia, pomimo przegrania procesu przez powoda (pkt II i III wyroku).

/-/ SSR Anna Kowalska